Η σαρανταποδαρούσα και ο χορός της, μία ιστορία από τον Γιοστέιν Γκάαρντερ για τη φαντασία που μπορεί να χαθεί όταν αρχίσει να μπερδεύεται με τη λογική.

Ήταν κάποτε μία σαρανταποδαρούσα που ήξερε να χορεύει υπέροχα με τα σαράντα ποδαράκια της. Κάθε φορά που χόρευε, μαζεύονταν γύρω της, όλα τα ζώα του δάσους για να την θαυμάσουν. Όλα ήταν γοητευμένα από την τέχνη της. Μόνο ένα ζώο δεν άντεχε, από τη ζήλια του , το χορό της, το βατράχι.

Ο βάτραχος σκεφτόταν συνεχώς πως θα έκανε τη σαρανταποδαρούσα να σταματήσει το χορό.

Δε μπορούσε, φυσικά, να πει ότι ο χορός δεν του άρεσε και δε μπορούσε να ισχυριστεί ότι το ίδιο χόρευε καλύτερα γιατί ,απλά, κανείς δε θα το πίστευε. Με τα πολλά, σκέφτηκε ένα πραγματικά διαβολικό σχέδιο. Κάθισε και έγραψε στη σαρανταποδαρούσα ένα γράμμα.

«Ασύγκριτη χορεύτρια σαρανταποδαρούσα, είμαι ένας ταπεινός θαυμαστής της εξαίσιας χορευτικής σου τέχνης και πολύ θα ήθελα να μάθω πως ακριβώς χορεύεις. Σηκώνεις πρώτα το αριστερό πόδι υπ’ αριθμ.27 και ύστερα το δεξί πόδι υπ’ αριθμ.12; Ή αρχίζεις το χορό σηκώνοντας το δεξί πόδι υπ’ αριθμ.33 και ύστερα το δεξί πόδι υπ’ αριθμ.39; Περιμένω με ανυπομονησία την απάντηση σου. Με όλη μου την αγάπη, το Βατράχι». Μόλις η σαρανταποδαρούσα πήρε το γράμμα, άρχισε να σκέφτεται, για πρώτη φορά στη ζωή της, πως ακριβώς χόρευε.

Ποιο πόδι σήκωνε πρώτο; Ποιο πόδι ερχόταν δεύτερο; 

Η σκέψη της είχε πνίξει τη φαντασία της και με τη φαντασία της χόρευε. Έτσι, η σαρανταποδαρούσα μας δε ξανά χόρεψε ποτέ πια.

Γιοστέιν Γκάαρντερ

Διαβάστε εδώ περισσότερες ιστορίες από τη λογοτεχνία

Ακολουθήστε μας στo Facebook, στο Instagram και στο Linkedin